ورزش های استقامتی ، حرکات و تمرینات ورزشی از نظر شدت و میزان درگیر کردن اندام ها و عضلات و همچنین تاثیری که بر فعالیت های بدن دارد در دسته های مختلف گروه بندی میشوند. در این مقاله به بررسی ورزش های استقامتی می پردازیم.
استقامت شامل دو بخش است:
استقامت قلبي – عروقي
استقامت قلبی عروقی يا آمادگي هوازي عبارت است از : توانايي بدن در اكسيژن رساني به عضلات در حال كار، جهت انجام فعاليت جسماني.
انجام فعاليت هاي شديد و طولاني مدت به كارآيي سيستم قلب و عروق بستگي دارد. هر قدر كارآيي اين سيستم بيشتر باشد، ميزان فعاليت بدني قبل از رسیدن به حد خستگی بیشتر خواهد بود
اگر اكسيژن كافي توسط سيستم قلبي – تنفسي در اختيار عضلات در حال كار قرار نگيرد، از كيفيت و کمیت فعالیت کاسته می شود.
استقامت قلبي-عروقي يكي از اجزاي مهم تندرستي است.
در زمان استراحت نيز افرادي كه داراي استقامت بهتري هستند ضربان قلب پايين تري دارند يعني آماده تر هستند. آنچه كه در اين فعاليت، ملموس تر از بقيه موارد است، افزايش تعداد ضربان قلب و همينطور تعداد تنفس است، ولي تعداد ضربان قلب اهميت بيشتري دارد.
استقامت عضلاني
استقامت عضلانی به معنای توانايي يک عضله خاص براي اجراي يک حركت خاص به صورت متوالي مي باشد .يعني هرچقدر عضله يک حركت را بيشتر انجام دهد داراي استقامت عضلانی بهتري مي باشد.
با توجه به ميزان توده عضالت درگير، استقامت را ميتوان به استقامت عمومي و استقامت موضعي تقسيم كرد:
استقامت عمومی
با توجه به زيادي توده عضلات درگير، بدن اكسيژن بيشتري طلب مي كند، به همين علت به اين نوع استقامت، استقامت قلبي- عروقي و يا استقامت قلبي- تنفسي نیز گفته ميشود، زيرا دستگاه هاي تنفس و قلبي-عروقي وظيفه تأمين اكسيژن اضافي را به عهده دارند.
استقامت موضعی
استقامت موضعی توده عضلاني محدودي را در بر ميگيرد، لذا كمبود اكسيژن براي اين توده عضلاني وجود نخواهد داشت. در حقيت بدن در هر شرايطي كه باشد، توانايي تأمين اكسيژن اضافي اين عضلات را خواهد داشت، ولي بايد ديد، سلولهاي عضلاني درگير فعاليت تا چه حد ميتوانند از اكسيژني كه در اختيارشان قرار مي گيرد، استفاده كنند.
در حقيقت سلول هاي عضلاني بايد توانايي استفاده از اكسيژن را داشته باشند و اين مقدور نخواهد بود، مگر اينكه عضله به لحاظ فيزيولوژيكي و بيوشيميايي آمادگي لازم را كسب كند.
تمرینات استقامت قلبی عروقی
مثل ورزشهاي مادر (دويدن ،شنا، دوچرخه سواري و …) كه معمولا با شتاب متوسط و در مدت طولاني انجام ميشود با هدف كاهش وزن و افزايش استقامت
تمرینات استقامت عصبی عضلانی
مثل تمرين با وزنه با تکرار مشخص در بازه های زمانی متوالی. البته تمرينات ايستگاهي نيز جزوي از اين تمرينات است كه اين نوع تمرينات نيز با هدف افزايش استقامت و چربي سوزي انجام مي شود.
در هر دو نوع تمرينات استقامتي بالا نياز به زمان زياد و اعمال فشار متوسط مي باشد تا اين كه بدن دچار تخليه گليكوژني شده و وارد سوخت و ساز چربي شود.
حالا اين موضوع كه چگونه تمرين كنيم كه وارد سيكل هوازي و چربي سوزي شويم و يا چه ميزان تمرين در روز يا هفته نياز است و با چه شدتي و… بايد وارد بحث علم تمرين شويم كه بايد به كارشناسان تربيت بدني و مربيان ورزشي سپرده شود.
ورزش مقاومتی چیست ؟
ورزش مقاومتي به ورزش هايي گفته مي شود كه موجب انقباض عضله در خلاف جهت يک عامل مقاومت خارجي مانند دمبل، دستگاه، وزن بدن و… می شوند.یعنی عاملی در برابر حرکت عضله مقاومت می کند.
از جمله اين ورزش ها ميتوان به وزنه برداري و پاورليفتينگ اشاره كرد.
تمرينات مقاومتي به علت فشاری که به عضلات وارد میکنند موجب افزايش تونيسيته،حجم و قدرت عضلات مي شوند.
مزایاي ورزش های مقاومتی
علاوه بر مزاياي فيزيكي اين نوع تمرينات، عوامل زير نيز جزء فوايد آنها محسوب مي شوند:
- بهبود ظاهر بدن
- کاهش خطر ابتلا به پوکی استخوان
- کاهش احتمال ابتلا به دیابت، بیماری های قلبی و متابولیک
- افزایش سطح انرژی
- تقویت عضلات شکمی
- افزایش توان رباط ها، مفاصل و استخوان ها
- کاهش خطر جراحت و آسیب دیدگی در اثر تمرینات ورزشی
دکترفود ،دکترتغذیه شما
