ورزش های استقامتی ، حرکات و تمرینات ورزشی از نظر شدت و میزان درگیر کردن اندام ها و عضلات و همچنین تاثیری که بر فعالیت های بدن دارد در دسته های مختلف گروه بندی میشوند. در این مقاله به بررسی ورزش های استقامتی می پردازیم.
استقامت شامل دو بخش است:
استقامت قلبی – عروقی
استقامت قلبی عروقی یا آمادگی هوازی عبارت است از : توانایی بدن در اکسیژن رسانی به عضلات در حال کار، جهت انجام فعالیت جسمانی.
انجام فعالیت های شدید و طولانی مدت به کارآیی سیستم قلب و عروق بستگی دارد. هر قدر کارآیی این سیستم بیشتر باشد، میزان فعالیت بدنی قبل از رسیدن به حد خستگی بیشتر خواهد بود
اگر اکسیژن کافی توسط سیستم قلبی – تنفسی در اختیار عضلات در حال کار قرار نگیرد، از کیفیت و کمیت فعالیت کاسته می شود.
استقامت قلبی-عروقی یکی از اجزای مهم تندرستی است.
در زمان استراحت نیز افرادی که دارای استقامت بهتری هستند ضربان قلب پایین تری دارند یعنی آماده تر هستند. آنچه که در این فعالیت، ملموس تر از بقیه موارد است، افزایش تعداد ضربان قلب و همینطور تعداد تنفس است، ولی تعداد ضربان قلب اهمیت بیشتری دارد.
استقامت عضلانی
استقامت عضلانی به معنای توانایی یک عضله خاص برای اجرای یک حرکت خاص به صورت متوالی می باشد .یعنی هرچقدر عضله یک حرکت را بیشتر انجام دهد دارای استقامت عضلانی بهتری می باشد.
با توجه به میزان توده عضالت درگیر، استقامت را میتوان به استقامت عمومی و استقامت موضعی تقسیم کرد:
استقامت عمومی
با توجه به زیادی توده عضلات درگیر، بدن اکسیژن بیشتری طلب می کند، به همین علت به این نوع استقامت، استقامت قلبی- عروقی و یا استقامت قلبی- تنفسی نیز گفته میشود، زیرا دستگاه های تنفس و قلبی-عروقی وظیفه تأمین اکسیژن اضافی را به عهده دارند.
استقامت موضعی
استقامت موضعی توده عضلانی محدودی را در بر میگیرد، لذا کمبود اکسیژن برای این توده عضلانی وجود نخواهد داشت. در حقیت بدن در هر شرایطی که باشد، توانایی تأمین اکسیژن اضافی این عضلات را خواهد داشت، ولی باید دید، سلولهای عضلانی درگیر فعالیت تا چه حد میتوانند از اکسیژنی که در اختیارشان قرار می گیرد، استفاده کنند.
در حقیقت سلول های عضلانی باید توانایی استفاده از اکسیژن را داشته باشند و این مقدور نخواهد بود، مگر اینکه عضله به لحاظ فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی آمادگی لازم را کسب کند.
تمرینات استقامت قلبی عروقی
مثل ورزشهای مادر (دویدن ،شنا، دوچرخه سواری و …) که معمولا با شتاب متوسط و در مدت طولانی انجام میشود با هدف کاهش وزن و افزایش استقامت
تمرینات استقامت عصبی عضلانی
مثل تمرین با وزنه با تکرار مشخص در بازه های زمانی متوالی. البته تمرینات ایستگاهی نیز جزوی از این تمرینات است که این نوع تمرینات نیز با هدف افزایش استقامت و چربی سوزی انجام می شود.
در هر دو نوع تمرینات استقامتی بالا نیاز به زمان زیاد و اعمال فشار متوسط می باشد تا این که بدن دچار تخلیه گلیکوژنی شده و وارد سوخت و ساز چربی شود.
حالا این موضوع که چگونه تمرین کنیم که وارد سیکل هوازی و چربی سوزی شویم و یا چه میزان تمرین در روز یا هفته نیاز است و با چه شدتی و… باید وارد بحث علم تمرین شویم که باید به کارشناسان تربیت بدنی و مربیان ورزشی سپرده شود.
ورزش مقاومتی چیست ؟
ورزش مقاومتی به ورزش هایی گفته می شود که موجب انقباض عضله در خلاف جهت یک عامل مقاومت خارجی مانند دمبل، دستگاه، وزن بدن و… می شوند.یعنی عاملی در برابر حرکت عضله مقاومت می کند.
از جمله این ورزش ها میتوان به وزنه برداری و پاورلیفتینگ اشاره کرد.
تمرینات مقاومتی به علت فشاری که به عضلات وارد میکنند موجب افزایش تونیسیته،حجم و قدرت عضلات می شوند.
مزایای ورزش های مقاومتی
علاوه بر مزایای فیزیکی این نوع تمرینات، عوامل زیر نیز جزء فواید آنها محسوب می شوند:
- بهبود ظاهر بدن
- کاهش خطر ابتلا به پوکی استخوان
- کاهش احتمال ابتلا به دیابت، بیماری های قلبی و متابولیک
- افزایش سطح انرژی
- تقویت عضلات شکمی
- افزایش توان رباط ها، مفاصل و استخوان ها
- کاهش خطر جراحت و آسیب دیدگی در اثر تمرینات ورزشی
دکترفود ،دکترتغذیه شما
