نقرس بیماری با کلاس ها!

نقرس

نقرس شایع ترین نوع آرتریت التهابی است که هزاران سال است شناخته شده است.

نقرس در اثر رسوب بلورهای مونوسدیم اورات در مفاصل و بافت های مختلف ظاهر می شود و در آن اوریک اسید سرمی افزایش می یابد.

عوامل مسبب اصلی برای نقرس اولیه به نظر می رسد رژیم غذایی و ژنتیک می باشد.

در طول تاریخ معمولا این بیماری با افراد ثروتمندی که غذا های اعیانی و الکل مصرف می کردند همراه بوده است.

بیماری معمولا پس از سن ۴۵ سالگی رخ داده و بیشتر مردان را گرفتار می کند.

به هرحال با افزایش سن در هردو جنس این نسبت مساوی است .

وجود سندرم متابولیک که شامل چاقی شکمی، پرفشاری خون، مقاومت به انسولین و هیپرلیپیدمی می باشد در ۶۰٪ بیماران نقرس وجود دارد.

نقرس با عوارض قابل توجه، مرگ و میر، اختلال عملکردی و کاهش کیفیت زندگی همراه است.

در این بیماری اختلالات کلیوی ممکن است رخ دهد و سنگ کلیوی اسیداوریکی ممکن است ایجاد شود.

حملات حاد ممکن است با جراحی، ناگهانی و بیماری شدید، روزه داری، شیمی درمانی یا آسیب مفاصل.  

بیماری نقرس حاد معمولاً اولین مفصل پا متاتارس را درگیر می کند، اما سایر مفاصل نیز ممکن است درگیر شوند. مفصل متورم می شود و پوست گرم، قرمز، ارغوانی و براق می شود. درد شدید بیشتر در شب معمولاً اتفاق می افتد

ارتباط تغذیه و ابتلا به نقرس

مصرف بالای گوشت قرمز و غذاهای دریایی با افزایش خطر نقرس ارتباط دارد.

درحالیکه مصرف پروتئین های گیاهی و حتی گیاهان غنی از پورین (لوبیاها،  نخود و عدس) خطر نقرس را افزایش نمی دهند و از سوی دیگر رژیم غنی از لبنیات کم چرب و مکمل یاری با ویتامین سی با کاهش خطر نقرس همراه است .

مصرف قهوه و نه چای سبز، با کاهش سطح اورات سرم مرتبط می باشد بنابراین در برابر نقرس نقش محافظتی دارد.

مصرف الکل بخصوص آبجوکه غنی از پورین می باشدخطر نقرس را افزایش می دهد.

مصرف فروکتوز بیشتر به صورت نوشیدنی های شیرین شده با ذرت فروکتوز باعث  افزایش خطر نقرس می گردد.

این که این اثر به دلیل فروکتوز می باشد یا سوکروز مشخص نیست.

مصرف فروکتوز طبیعی مانند میوه و آبمیوه نیز ممکن است خطر نقرس را افزایش دهد.

توصیه ها تغذیه ای به بیماران نقرس

توصیه ی بیماران به مصرف برنامه غذایی متعادل با محدود کردن دریافت غذاهای حیوانی (محدود کردن گوشت، مرغ و ماهی به ۴ تا ۶ انس) و آبجو ،

اجتناب از غذاهای پر پورین ( دو سوم بار پورین ناشی از تولید داخلی و تنها یک سوم ناشی از رژیم است) شامل امعا و احشا، ،آبگوشت، ساردین، هرینگ، ماکرل، غاز، ماهیچه و مخمر،

کاهش غذاهای با پورین متوسط مثل گوشت و مرغ و ماهی به همراه عدس ولوبیا و نخود،

محدودیت مصرف منابع فروکتوز( نوشیدنی های شیرین شده و آبمیوه ها ،آبنبات و شیرینی) وکنترل اندازه سهم غذایی و کاهش دریافت کربوهیدرات های ساده جهت دستیابی به کاهش وزن و بهبود حساسیت به انسولین لازم است.

دریافت بالای مایعات (8 تا 16 لیوان در روز حداقل نصف آن آب باشد) جهت افزایش دفع اوریک اسید به منظور به حداقل رسیدن احتمال اختلالات کلیوی باید توصیه شود.

محصولات لبنی مانند شیر یا پنیر , تخم مرغ, پروتئین های گیاهی و گیلاس و قهوه عوامل محافظتی به نظر می رسند که احتمالا به علت خاکستر قلیایی این غذاها است.

مواد غذایی که اثرات افزایش دهنده بر سطح اوریک اسید سرم و افزایش حملات نقرس از آنها گزارش شده است شامل گوشت قرمز, غذاهای دریایی, مخمر, نخود, لوبیا, عدس, مارچوبه, اسفناج, قارچ و آبجو و نوشیدنی های الکلی می باشد.

افزایش دریافت ویتامین سی باعث کاهش سطح اوریک اسید می شود. هیچ ارتباطی بین دریافت کل پروتئین یا سبزیجات غنی از پورین با افزایش سطح اسیداوریک وجود ندارد.

در افراد مبتلا به نقرس که در فاز حملات نمی باشند و عوامل خطر بیماری های قلبی عروقی دارند دریافت مناسب غذاهای دریایی و مکمل امگا 3 باید در نظر گرفته شود.

مصرف شیر بدون چربی یا کم چرب تا 2 واحد در روز برای کاهش سطح اسید اوریک سرمی پیشنهاد می شود.

برای دریافت رژیم نقرس اینجا کلیک کنید.